یاری حیوانات شکارگر به شرایط آب و هوایی - وبلاگ داستان نویسی

ترجمه: حمید وثیق زاده انصاری

منبع:راسخون

در دریاچه ها و رودها، ماهیها و حشرات می توانند به حفاظت از گیاهان آب زی که گازهای گل خانه ای را به مصرف می رسانند یاری نمایند.

این ماهی آبنوس آب شیرین جان داران ریز موجود در آبهای جاری را که از گیاهان و جلبکها تغذیه می نمایند می خورد. این شکارگری سبب می گردد تا گیاهان و جلبکها بتوانند کربن را جمع آوری و ذخیره نمایند و نگذارند که وارد جو گردد. چاله کوچکی از آب در این گیاه بروملیاد، که در کوستاریکا می روید، جمع شده است. به مرور زمان، گیاهان و جانوران ریز به وسیله هوا وارد آن می شوند و در این آب کلونی تشکیل می دهند. دانشمندان شکارگرانی مانند این لارو سنجاقک را در بعضی از زیست بومها قرار داده اند. این موجود از حیوانات ریزی که در آب یک بروملیاد زندگی می نمایند تغذیه می کند.

یک مطالعه نو دریافته است که حشرات یا ماهیهای معدودی هستند که می توانند به طرز چشمگیری، به وسیله مشارکت در فرایند جمع آوری گازهایی که حرارت را در اتمسفر نگه می دارند، بر آب و هوای زمین تأثیر بگذارند. این یک مثال غیرمنتظره درباره این است که وقتی جوامع در طبیعت نامتوازن شوند چه اتفاقی می افتد.

ماهی و حشرات آب شیرین به طور معمول از حیوانات آب زی تغذیه می نمایند. این ها شامل ارگانیسمهای میکروسکوپی به نام زئوپلانکونها می شوند. زئوپلانکتونها هم به نوبه خود جبلکها و گیاهان درون آب را می خورند. این گیاهان و جلبک ها صرفاً در پایین زنجیره غذایی قرار نمی گیرند. آنها دی اکسید کربن را هم از آب زدوده و اکسیژن آزاد می نمایند. این گاز یک محصول جانبی فوتوسنتز است. جلبک ها به تنهایی نیمی از اکسیژنی که ما تنفس می کنیم را فراوری می نمایند.

برای تریشا آتوود، از دانشگاه بریتیش کلمبیای کانادا در ونکوور، این سؤال پیش آمد که اگر تعداد بسیار اندکی از ماهی ها و حشرات در بالای این زنجیره غذایی وجود داشته باشند سطوح دی اکسید کربن در یک محیط آبی ممکن است چه تغییری بکند. از این رو وی آزمایش هایی را برای یافتن پاسخ این پرسش طراحی نمود.

در یک آزمایش، آتوود جریان آب را به سمت کانال هایی که امکان کنترل بر آنها وجود دارد منحرف نمود. برای بیش از یک سال، وی اجازه داد تا آب در هر کانال به صورت طبیعی دارای ارگانیسم های زنده گردد. این ارگانیسم ها شامل پلانکتونها (جانوران، گیاهان و جلبکهای ریز شناور) می شدند. وی هم چنین چند مخزن بزرگ را در محیط باز با آب برکه و رسوبات و بقایایی که در پایین یک مایع جمع می شوند پر نمود. در ظرف چند هفته، زندگی به طور طبیعی در این برکه های مصنوعی هم جریان گرفت. تیم آوود به کوستاریکا هم رفتند تا بر روی گیاهانی به نام بروملیاد هم کار نمایند. بخش مرکزی این گیاه، درست در جایی که برگها از ساقه بیرون می زنند، یک چاله ریز را شکل می دهد. در این چاله ها می توانند در حد یک قاشق غذاخوری آب را جمع نمایند. پژوهشگران اجازه دادند تا این آب هم به طورطبیعی ارگانیسمهای زنده را دور هم آورد.

در ابتدای آزمایش، کانال های جریان آب، برکه ها و چاله های بروملیاد، همه حاوی ترکیب طبیعی از ارگانیسمهای فوتوسنتزی و زئوپلانکتونهایی که آنها را می خورند بودند. دانشمندان سپس یک شکارگر معمولی را به نیمی از هر یک از این مجموعه ها، یا زیست بومها، افزودند. به اسم مثال، به نیمی از کانالها ماهی کوچکی به نام ماهی آبنوس سه مهره ای افزوده شد. در نیمی از برکه ها لارو پشه سنگ (stonefly) رهاسازی شد. و در نیمی از چاه های بروملیاد لارو سنجاقک (damselfly) قرار داده شد. وقتی این شکارگران در محیط مربوطه قرار گرفتند آغاز به خوردن زئوپلانکتونها کردند.

بعداً، دانشمندان سطوح دی اکسید کربن در هر مجموعه آبی را مورد ارزیابی قرار دادند. آنها تفاوت چشمگیری بین این زیست بومها با شکارگران اصلی و آنهایی که فاقد آنها بودند یافتند. به طور میانه، 93 درصد دی اکسید کربن بیشتری در آب بدون یک آبنوس، پشه سنگ یا سنجاقک وجود داشت. تیم آتوود یافته هایشان را در شماره آنلاین 17 فوریه Nature Geoscience منتشر نمودند.

علت این دی اکسید کربن بیشتر چیست؟ زئوپلانکتونها بدون شکارچی که آنها را بخورد به شکل خارج از کنترلی تکثیر شدند، این را جان ریچاردسون یکی از تهیه نمایندگان این گزارش شرح می دهد. او یک اکولوژیست در دانشگاه بریتیش کلمبیا است. و وی می گوید که افزایش بیش از حد زئوپلانکتونها که از گیاهان تغذیه می نمایند موجب کاهش شدید جلبکها و گیاهان ریزی شد که دی اکسید کربن را از آب جذب کرده و آن را در بافتهایشان ذخیره می کردند. به همین دلیل سطح دی اکسید کربن در آب بالا رفت.

دانشمندان امور آب و هوایی خاطرنشان کرده اند که اگر سطوح دی اکسید کربن و دیگر گازهای گل خانه ای در اتمسفر خیلی بالاتر برود، زمین متحمل گرمایی مفرط خواهد شد. بدین علت است که دانشمندان در پی راه هایی برای ترغیب ارگانیسمهای زنده برای عمل نمودن مانند یک اسفنج، جذب و ذخیره سازی بخش عمده ای از این دی اکسید کربن بوده اند.

آتوود می گوید که شکارگران به خاطر شکار شدن و فشارهای حاصل از ماهیگیری و به علت تغییراتی که انسان در زیستگاه هایشان ایجاد کرده است با سرعت هشدار دهنده ای در حال محو شدن از زیست بومهای ما هستند.

این مطالعه نو حکایت از آن دارد که گیاهان ذخیره نماینده کربن و گونه های مربوطه ممکن است، در صورتی که فعالیتهای ما فرایند از بین رفتن شکارگران عمده را ادامه بخشد، برای جذب دی اکسید کربن با مشکل روبرو شوند.

یافته های نو معقولانه به نظر می رسند، این را جیمز استس، که یک اکولوژیست در دانشگاه کالیفرنیا در سانتا کروز است و در این تحقیق شرکت نداشته است، می گوید. استس می گوید که هر چیزی که جذب کربن به وسیله گیاهان را تقویت کند باعث جلوگیری از انتشار دی اکسید کربن در محیط اطراف می گردد. این درست همان کاری است که شکارگران، به وسیله کاهش جمعیت زئوپلانکتونها، در این مطالعه انجام دادند. بعضی از تیم های تحقیقاتی دیگر (از جمله تیم وی) این ایده را مورد آنالیز قرار داده اند. ولی تنوع زیست بومی آنان به وسعتی که در تحقیق تیم آتوود مشاهده شد نبود. استس این گونه جمع بندی نمود که یافته های نو حکایت از آن دارند که این تاثیر شکارگران می تواند تاحدی عمومی باشد. این بدان معناست که این نتیجه گیری می تواند فقط محدود به زیست بومهای آب شیرین نباشد.

واژگان کلیدی

جلبک: گروهی از ارگانیسم ها، از جلبکهای دریایی طویل تا میکروارگانیسمهای تک سلولی. بیشتر جلبکها فونتوسنتزی هستند، بدین معنا که از نور و دی اکسید کربن برای ساخت قند و اکسیژن استفاده می نمایند.

دی اکسید کربن: یک گاز بی رنگ و بی بو. سوختن سوختهای فسیلی هم چون ذغال سنگ، نفت و گاز طبیعی مقادیر عظیمی از دی اکسید کربن را فراوری می کند، که حرارت را در اتمسفر زمین به تله می اندازد. گیاهان، و بعلاوه فیتوپلانکتونهای گیاه مانند (از جمله جلبکها)، دی اکسید کربن را در طی فتوسنتز جذب می نمایند.

اکولوژیست: دانشمندی که در رشته زیست شناسی مطالعه می کند و آنالیز می کند که چگونه ارگانیسمها با یک دیگر و با محیط شان تعامل می نمایند.

زیست بوم: مجموعه طبیعی از گیاهان، جانوران و میکروارگانیسمهایی که برای زندگی در کنار هم در مکانی خاص با اقلیمی خاص تکامل یافته اند. تپه های دریایی حاره ای، باران های جنگلی، علفزارهای آلپی وتوندرای قطبی نمونه هایی از زیست بومها هستند.

گازهای گل خانه ای: هر یک از گازهای مختلفی که حرارت را در اتمسفر به دام می اندازند. دی اکسید کربن برجسته ترین گاز گلخانه ای در اتمسفر زمین است.

پلانکتون: حیوانات شناور ریزاندام در آب (با نام زئوپلانکتون شناخته می شوند) که از گیاهان تک سلولی و ارگانیسمهای گیاه مانندی (که فیتوپلانکتون نامیده می شوند) تغذیه می نمایند.

/ج

منبع: راسخون