چگونه به فرزند خود در موفقیت تحصیلی کمک کنیم؟ - وبلاگ داستان نویسی

موفقیت تحصیلی بچه ها، هدف غایی بیشتر والدین است و آن ها تمام تلاش خود را انجام می دهند تا این هدف به بهترین نحو ممکن به انجام برسد. پدر و مادرها معمولاً گزارشی از میزان رشد تحصیلی فرزندانشان در مدرسه تهیه می کنند؛ امیدوارند که کودک آنها نتایج خوبی را در تحصیل کسب کرده، نمرات بالایی بگیرد و از محیط مدرسه لذت ببرد اما برخی از والدین، احساس می کنند که مسائل کوچک فرزندشان به سادگی حل نمی شود. آنها معتقدند که فرزند آنها از استعداد و توانایی های خود در مدرسه استفاده نمی کند .

معمولاً معلم این بچه ها به والدینشان می گویند که آنها انگیزه و پشتکار خود را در یادگیری از دست داده اند، اما والدین امیدوار هستند که فرزندشان بتواند از عهده این مسائل و مسائل برآید. والدین و معلمان کودک همگی متعجب و حیران هستند. از قلم نیاندازید برای فهم این مطلب که کودک شما انگیزه و پشتکار برای یادگیری دارد یا نه، حتماً از او تست بگیرید. نداشتن انگیزه و پشتکار در تحصیل، یک مسئله همه گیر است و در تمام خانه ها و مدارس می تواند یافت شود .

علل بی انگیزگی دانش آموزان چیست؟

برخی عوامل بی انگیزگی در مدرسه عبارتند از: فشار یکسان، کمبود حس رقابت، ناسازگاری با معلمان، آموزش تعریف نشده، عدم شناسایی توانایی های کودک، رقابت بیش از حد یا کمتر از حد با سایر دانش آموزان. برخی عوامل نداشتن انگیزه و پشتکار در خانه عبارتند از: حمایت های بیش از حد خانواده، رقابت خواهر و برادر در تحصیل، ناسازگاری و عدم توافق سطح انتظارات والدین از فرزندان، توجه بیش از حد یا کمتر از حد خانواده، تمایل به کار نکردن یا کارکردن بیش از حد و احساس فشار .

نداشتن انگیزه و پشتکار، یک عامل همه گیر بوده و در تمام مدارس و خانه ها یافت می شود. دانش آموزانی که کم کاری می کنند، معمولاً دوره پیش دبستانی خود را بسیار خوب و با انگیزه شروع می کنند اما ناگهان علاقه به یادگیری در آنها کم می شود و میزان عملکرد تحصیلی شان نیز رضایت بخش نخواهد بود .

از علایم و نشانه های از دست رفتن انگیزه در دانش آموز، می توان مشق های ناتمام او، انجام ندادن تکالیف منزل، بی نظمی، علاقه نداشتن به مدرسه، استفاده از جملاتی مانند فراموش کردم، مقصر دانستن دیگران در مسائل و کاهش دادن سطح نمرات را نام برد. نداشتن پشتکار و انگیزه در دانش آموز وقتی به وجود می آید که اتفاقات بدی در محیط خانه یا مدرسه برای او می افتد. فرد بی انگیزه، فرصت های خود را برای ایجاد اعتماد به نفس رد می کند زیرا بیشترین انرژی خود را صرف می کند تا بین مراحل آموزشی و نتیجه آن فاصله بیندازد .

وابستگی و خودباوری در دانش آموزان

روش والدین در ایجاد انگیزه و پشتکار در بچه هاشان بسیار مؤثر است. کودک، وابستگی غیرطبیعی یا خودباوری و گاه هر دو را بسیار سنتی می آموزد. این وابستگی یا خودباوری در کودک به طور طبیعی رشد می کند و والدین از این بابت شاد هستند. والدین اغلب بر این باورند که معلم ها و گروه آموزشی مدرسه باید مسائل فرزندانشان را حل کنند یا بچه ها خودشان به تنهایی از عهده حل این مسائل برآیند .

این بچه ها وابسته و دچار خودباوری، اغلب الگوی رفتاری خود را در ارتباط با بزرگسالان در سال های قبل از ورود به مدرسه تمرین می کنند. به نظر می رسد که این الگوها برایشان بسیار مناسب است و الگوهای دیگر را نمی شناسند. این بچه ها اغلب با این شیوه آموزشی از محیط خانه به کلاس درس رهنمون می شوند. کودک این الگوها را ادامه می دهد تا از اعتمادبه نفس خود محافظت کند.

وابستگی معمولاً به دلیل احساس ناامنی، خردسالی، عدم فعالیت یا ناتوانی های آموزشی به جود می آید. دانش آموزانی که انگیزه و پشتکار ندارند خصوصیت وابستگی در آنها شکل می گیرد، اغلب از اطرافیان خود بیش از حد لزوم تقاضای کمک می کنند. این قبیل دانش آموزان اصرار دارند که والدینشان کنار آنها بنشینند تا آنها بتوانند تکالیف منزل خود را انجام دهند و دانش آموزان بی انگیزه و کم کاری که دارای خودباوری هستند همواره در مورد دلایل انجام ندادن تکالیفشان با دیگران بحث می کنند و دوست دارند معلم ها و والدین خود را در کم کاری هایشان مقصر جلوه دهند. آنها می خواهند همواره تکالیفی را که خودشان به آن علاقه مندند انجام دهند .

ایجاد انگیزه در دانش آموزآن

همواره تفکر مثبت و توقع بجا از دانش آموز می تواند تأثیر بسزایی در میزان موفقیت او، چه در محیط خانه و چه در مدرسه داشته باشد. اگر والدین از کودک خود توقع بالا داشته باشند، مثبت فکر کنند و همواره انتظار رفتارهای سازنده داشته باشند؛ این مسئله ملکه ذهن او می شود، به علاوه والدین باید در نقطه نظرات مثبت و معقول کودکشان شریک باشند. این خود فرزند را در راستا خلاقیت قرار می دهد تا بتواند به درستی کارهایی را انجام دهد که تا پیش از مشورت با والدینش از انجام آن عاجز بود .

دستیابی به موفقیت

سخت کارکردن یا سختکوشی به تنهایی کافی نیست. والدینی که دائماً در حال کار هستند و از میزان کار خود شکایت می کنند، الگوی مناسبی برای فرزندانشان نیستند. بچه ها باید همواره از والدین خود بشنوند که از نتیجه کارشان راضی و شاد هستند. تقلید و پیروی از نحوه سختکوشی متعادل در بهبود دانش آموزانی که انگیزه تحصیل ندارند، بسیار مهم و لازم است .

فرزندان باید همواره از والدینشان در مورد رضایت از انجام کارهای خود، سخن بشنوند. شکوه و شکایت والدین از سختی کارهایشان تاثیر منفی بر کودک می گذارد.

نسبت به آموزگاران و مؤسسه ای که فرزند شما در آن تحصیل می کند، احترام خاصی قائل باشید؛ سعی کنید حتی المقدور کاستی های آموزگار فرزند خود را نزد او بازگو نکنید؛ نهایتا اگر نسبت به سطح سواد یا شیوه انتقال آموزگار فرزندتان ناراضی هستید موضوع را با مدیر مدرسه یا مؤسسه در میان بگذارید. کودک از فعالیت و یادگیری از آموزگاری که توسط والدینش مورد بی احترامی قرار می گیرد، اجتناب می ورزد؛ پس حتی المقدور سعی کنید که با معلمان فرزند خود برنامه های منظمی را برای مذاکرات رسمی تنظیم کنید .

کودک خود را به برنامه های روزمره مطالعه عادت دهید

لازم نیست هنگامی که فرزند شما در حال مطالعه است، کنار او بنشینید، اما خود را علاقه مند نشان دهید و کارهای او را مرور کنید. بی نظمی یکی از نشانه های همیشگی افرادی است که انگیزه و پشتکار ندارند. ساختار منطقی و سازمان یافته در انجام کارها و ایجاد حس مسئولیت پذیری برای کودک شما لازم است. اگر یکی از والدین، راه بهتری نسبت به سایرین پیشنهاد کند، دانش آموز تمایل دارد که راه ساده تر و بهتر را انتخاب کند. هیچ وقت سعی نکنید در مخالفت با سایر اولیا با فرزندتان همدستی کنید .

ایجاد رقابت سالم بین دانش آموزان

برای فرزندتان توضیح دهید اینکه او بیشترین تلاش خود را برای موفقیت انجام دهد، خیلی مهم تر از بهترین بودن است و برد و باخت یک مسئله موقتی است. بحث در مورد سعی و تلاش، راهکارهای مبارزه با مسائل، فرایند موفقیت تحصیلی، راه های مبارزه با ناتوانی ها و ضعف ها و افکار جادویی که به موفقیت فرد از روی شانس و بدون تلاش تأکید دارد مسائلی را برای کودک پدید می آورد. کودکی که به راحتی کارش را انجام دهد یا با حداقل تلاش خود به نتیجه برسد، اعتماد به نفس کمی در توانایی های خود به دست می آورد، در واقع اعتماد به نفس در بچه ها امری اکتسابی است. کودکتان را تشویق کنید تا وابستگی خود را نسبت به دیگران قطع کند اما به او اجازه ندهید کاری را که در حد توان او نیست انجام بدهد. والدین همواره باید در حال کنترل و نظارت روی فرزند خود باشند، گرچه کودک باید خودش حق انتخاب و تصمیم گیری داشته باشد، توانایی ها و علاقه مندی های خود را همواره تشویق کنید .

کودکتان را تشویق کنید تا وابستگی خود را نسبت به دیگران قطع کند اما به او اجازه ندهید کاری را که در حد توان او نیست انجام بدهد.

به فعالیت های مثبت او اهمیت دهید و برنامه های تفریحی کودکتان را در برنامه های جانبی خانواده در نظر بگیرید، حتی اگر زمان خانواده محدود باشد. از بچه ها خود با کلمات قدردانی کنید تا به آنها قدرت بدهید حتی واژگانی همچون خوب است، چه فکر خوبی، تو کودک مهربانی هستی و یا با جملات قوی تر عالیه، تو نابغه ایو باهوش ترینی بچه ها را به حال خود رها نکنید. کودک شما به توجه و حمایت تان نیاز مبرم دارد. بسکمک از بچه ها از نشان دادن این نیاز طفره می فرایند این شما هستید که باید راستا نیازهای وی را شناسایی کرده و در همان راستا به وی مشورت و دلگرمی دهید و درست در همین زمان است که فرزندتان روی کمک شما حساب باز می کند و در سختی ها به این فکر می کند که کسی هست که بتواند مشکلش را با او در میان بگذارد.

انجام ندادن تکلیف مدرسه را شخصی نگیرید

وقتی بچه ها تکالیفشان را انجام نمیدهند برخی والدین آنرا شخصی تلقی کرده و به شدت عصبانی و ناراحت میشوند، در حالی که اصلا چنین نیست. کودک مایل نیست این کار را بکند و برای آن دلایل مختلفی دارد نه این که از شما خوشش نمیآید یا با شما لج بازی می کند؛ لجبازی حاصل از کشمکشهای زیاد و طولانی والدین، در اثر شیوه تربیتی نادرست و در تعامل والدین با کودک بوجود می آید. بنابراین والدینی که معتقد به لجبازی فرزندشان هستند به سابقه ارتباط خود با فرزندتان حتی قبل از سنین مدرسه نگاه کنند .

بهترین زمان انجام تکالیف مدرسه و مدت زمان لازم برای انجام تکالیف توسط فرزندتان را بشناسید

مهمترین مطلبی که والدین باید بدانند مدت زمان مفیدی است که برای انجام تکالیف لازم است. این زمان برای سنین مختلف و بسته به شرایط دانش آموز متفاوت است. والدین هم باید شرایط سنی کودک را در نظر داشته باشند؛ بطوری که بچه ها و دانش آموزان پایه های ابتدایی را برای مدت زیادی وادار به انجام تکالیف نکنند و هم شرایط دیگر مربوط به دانش آموز را در نظر بگیرند .

صاحب نظران تعلیم و تربیت مدت زمات لازم برای انجام تکالیف را برای بچه های کودکستان تا پایه دوم ابتدایی 10 تا 20 دقیقه در هر روز و برای پایه های بعدی دوره ابتدایی 30 تا 60 دقیقه پیشنهاد کرده اند. بنابراین والدین نباید جهت یادگیری بهتر دانش آموز و با این تصور که هر چه زمان بیشتری صرف مطالعه دانش آموز شود یادگیری او نیز بیشتر خواهد شد مدت زیادی کودک خود را وادار به درس خواندن کنند. مسلما کودک در این مدت زمان اضافی به کارهای دیگری مثل خیالبافی های ذهنی مشغول می شود .

به روش انجام تکالیف توسط فرزندتان دقت کنید

هر کودکی ممکن است تفاوت هایی در روش انجام تکالیف خود داشته باشد. قبل از اینکه روش خاصی را به آن ها القا کنید یا بخواهید آن ها را کمک و راهنمایی کنید به روش آن ها توجه کنید. ببینید در چه مدت زمان بدون کمک شما می تواند تکالیفش را انجام دهد؟ چه اشکالاتی دارد؟ آیا خیال بافی در حین انجام تکالیف دارد؟ آیا مرتبا جای خود را عوض می کند؟ آیا در حین انجام تکالیف به کارهای دیگری هم می پردازد؟ یا اینکه حواس او به انجام تکالیفش است؟ پاسخ به این سوالها به شما کمک می کند .

کودک را تشویق زبانی کنید

نمی توان کودک را وادار به انجام تکالیف مدرسه کرد. اما از آن جایی که نوشتن تکالیف لازم است والدین با آگاهی و صبر پیشه کردن می توانند این را از کودک خود بخواهند. آن ها می توانند با تمجیدهای کلامی به او برای انجام این کار انگیزه کافی بدهند و در حصول موفقیت تحصیلی بچه ها موثر باشند .

• چقدر کلمات را خوب روی خط نوشتی .
• حالا دیگه می تونی حروف را به اندزه مناسبش بنویسی، آفرین .
• شاد می شم می بینم که تکلیفتو مرتب و تمیز می نویسی .

به کودک امکان انتخاب بدهید

بهتر است کودک بداند بعد از آمدن از مدرسه چه بکند. اگر مایل است اول تلویزیون ببینید و بعد به تکالیف خود بپردازد این را تعیین کنید و با هم به توافق برسید یا این که بهتر است بداند که از او انتظار می رود بعد از یک چرت کوتاه باید شروع به انجام تکالیفش کند. سعی کنید انجام اولین تکلیف مدرسه را برای یک کودک کلاس اولی به یک خاطره خوب و جذاب و توام با نشاط تبدیل کنید.

وقتی به بچه ها امکان انتخاب داده می شود، بهتر عمل می کنند، چرا که احساس می کنند کنترل بیشتری بر زندگی خود دارند. بهتر است انتخاب های محدود به فرزند خود پیشنهاد کنید. او در معرض انتخاب بین انجام و عدم انجام تکلیف مدرسه نیست ولی می تواند در مورد زمان آن دست به انتخاب بزند :

• اول بازی بعد تکلیف مدرسه
• یا تکلیف مدرسه بعد خوردن خوراکی و تماشای تلویزیون

به تدریج کودک می فهمد هدف انجام کار است .

مسئولیت انجام تکالیف و وظیفه شناسی در این مورد را به او واگذار کنید

برخی از والدین خود را مسئول کامل انجام تکالیف می کنند. به صورتی که در مدت انجام تکالیف بالای سر دانش آموز حضور دارند، زمان شروع انجام تکالیف را تعیین می کنند و راهنمایی های زائدی ارائه می کنند. هر چند لازم است والدین بویژه در سال های اول دبستان و آمادگی با نظارت خود برنامه ریزی و مسئولیت پذیری را به کودک خود آموزش دهند. اما برخی از والدین به اشتباه این مسئولیت را خود بر عهده می گیرند؛بنابراین نمی توانند احساس مسئولیت در قبال انجام تکالیف را به بچه ها خود یاد دهند. بطوری که اگر یک روز مادر حضور نداشته باشد اصلا به یاد هم نخواهد آورد که باید تکالیفش را انجام دهد .

بنابراین والدین با نظارت مفیدی که بر انجام تکالیف دارند کم کم باید بچه ها را مسئولیت پذیر بار آورند. بطوری که در صورت عدم حضور والدین نیز احساس مسئولیت برای انجام تکالیف را داشته باشند. این والدین در سال های بعدی تحصیل کمتر با مشکل درس نخواندن بچه ها خود روبرو می شوند. به عبارتی چون والدین نمی توانند در تمام دوران تحصیل در انجام تکالیف فرزندان خود نظارت مستقیم داشته باشند با افت تحصیلی آنها روبرو می شوند، در حالی که اگر این احساس مسئولیت را از دوران کودکی در کودک شکل داده باشند با مسائلی از این قبیل روبرو نخواهند شد .

منبع: سایت خانواده مطهر - سایت همشهری