نـه! این قرارمون نبود - وبلاگ داستان نویسی

به گزارش ، خیابان های تهران دیروز خیلی ها را شوکه کرد، خیابان ها با آن همه خودرو که کنار هم وول می زدند و روی آسفالت ها سُر می خوردند بهت آور بود. مگر می شد این همه خودرو را دید و بی خیال نشست. تهران شلوغ بود، شلوغ به معنی واقعی کلمه، باور نکردنی است، ولی بود، سیلی از خودرو دیروز سرازیر شد در معابر و مثل شبحی سرگردان همه جا سرک کشید. تهران دیروز ترسناک بود، این همه مردم که از خانه ها بیرون زده و اصول قرنطینه را زیر پا گذاشته بودند وحشت آور بود.

تهران دیروز ناگهان تغییر ماهیت داد و مردمش یکدفعه عوض شدند. مردمی که خیلی هایشان لااقل در طول نوروز در خانه ها مانده بودند ناگهان به خیابان ها آمدند. تهران دیروز روز پرترافیکی داشت، ترافیکی شبیه روز های معمولی سال و روز های بدون کرونا، ترافیکی شبیه روز شانزدهم فروردین هر سال و این واقعا ترسناک بود. رئیس مرکز کنترل ترافیک پلیس راهور تهران بزرگ که تردد های صبحگاهی را گزارش داد دلمان لرزید. او از ترافیک بزرگراه شهید همت در جهت غرب به شرق از ستاری، شهید حکیم در جهت غرب به شرق از خروجی ستاری، بزرگراه هاشمی رفسنجانی در جهت غرب به شرق از اشرفی اصفهانی، شیخ فضل ا... در جهت غرب به شرق از تیموری، آزادی در جهت غرب به شرق از شهیدان و جهت جنوب به شمال نواب از 9 دی خبر داد و توصیفش از قطار خوردو های در حرکت، ترافیک نسبتا سنگین بود. ترافیک روز گذشته تهران و معابر پر تردد پایتخت رشته خیلی چیز ها را پنبه کرد که رشته بافته شده برای سیزده به در که مایه فخر و مباهات بود مهم ترین شان بود. مشخص نیست آن ها که دیروز در تهران جابه جا شدند بیماری را تا کجا ها برده اند و آمار ابتلا های جدید را چقدر بالا می برند. شرایط بعد از آن همه آموزش عمومی و اطلاع رسانی همگانی در روز سیزدهم فروردین در شرایط خوبی بود. این سیزده به در، تاریخی و ستودنی بود و می توانست آغازی بر انتها همه گیری کرونا باشد.

سیزده به در 99 و حرکت قانون مدارانه مردم برای رعایت قرنطینه خودخواسته می توانست آغاز یک پیروزی باشد، ولی با حرکت روز پیش مردم همه چیز به هم خورد. البته همه مردم تهران به خیابان ها نیامدند و کلی قضاوت کردن و همه را با یک چوب زدن غلط است، ولی همان عده که آمدند هم زحمات خودشان را نقش بر آب کردند و هم سختی هایی را که قرنطینه نشین های سفت و سخت دراین مدت کشیده اند. این موضوع به قدری جدی است که دیروز در همان حین که عده ای در حال تردد در خیابان ها و گردش در شهر بودند ایرج حریرچی، معاون کل وزارت بهداشت از شرایط پیش آمده گله کرد و ضمن نگران کننده توصیف کردن شرایط کرونا در تهران از نگرانی جدید بابت این تردد ها گفت و توضیح داد که هر یک از این خودرو ها می توانند ویروس را به محل کار و خانه حتی به شهر های اطراف پایتخت منتقل کنند. اگر این سناریو درست از آب دربیاید و نگرانی ها رنگ واقعیت بگیرد یعنی که شکست کرونا به تعویق می افتد و بیماری یک بار دیگر اوج می گیرد آن هم در شرایطی که آمار های روزانه وزارت بهداشت چند روزی است فرایندی کاهشی دارد.

اما چرا مردم تهران و بعضی کلانشهر های دیگر چنین کردند و تصور کردند روز شانزدهم فروردین با سیزدهم فروردین فرق دارد؟ چرا به ذهن عده ای رسید که با انتها تعطیلات نوروز زندگی به روال گذشته بازگشته و هر کسی هر کار که دلش خواست می تواند انجام دهد؟ چرا عده ای به قانون در خانه ماندن پایبند نماندند و در شهر چه با علت و چه بی علت چرخیدند؟

پاسخ این چرا ها را البته باید در موضوعات مختلف جست وجو کرد و رفتار مردم را از زوایای مختلف تحلیل کرد. عده ای حتما از در خانه ماندن خسته شده بودند و از این همه بلاتکلیفی به ستوه آمده بودند که حصار قرنطینه را شکستند و به خیابان ها زدند. این عده حق دارند خسته و ملول شوند، اما آیا فقط این ها از خانه ماندن خسته شده اند و آیا این روز ها نزدیک به چهار میلیارد نفر در دنیا نیستند که مجبور به حضور در خانه شده اند؟ عده ای نیز بدون تردید گرفتار ذهنیت های اشتباه شده اند و تصور کرده اند با انتها تعطیلات نوروز، مسائل کرونایی نیز انتها یافته و مردم مجازند مثل قبل هرجا که اراده کردند بفرایند. اما این که این ذهنیت اشتباه از کجا آمده نیز خودش نیاز به تحلیل دارد. یک سوی این ماجرا برمی شود به نظارت های نه چندان سختگیرانه دولت در قبال ترددها. دیدیم که مردم در هفته آخر اسفند و هفته اول نوروز چه راحت به سفر رفتند و چه بی دغدغه در شهر ها و معابر تردد کردند. این را هم دیدیم که در هفته دوم نوروز وقتی نظارت ها و ممنوعیت ها جدی تر اعمال شد تردد ها تا چه اندازه کاهش یافت. حالا مشکل این است که بعد از سیزدهم فروردین که روز تاریخی ملت ایران بود و خانه مانی های زیبایی شکل گرفت مسؤولان تقریبا موضوع ماندن در خانه و لزوم تداوم قرنطینه های خانگی را رها کردند و کمتر از قبل بر آن تاکید کردند.

این مشکل وقتی با اخبار ضد و نقیض، ناقص و پرابهامی که از ناحیه ستاد ملی مقابله با کرونا و مسؤولان رده بالای کشور همراه شد شدت گرفت. بهترین مثال برای این مساله اطلاعیه روز جمعه دولت بود که آغاز به کار واحد های تولیدی را مجاز گفت و باعث ایجاد این تصور در مردم شد که پس همه مشاغل می توانند کارشان را از سر بگیرند. تردد هایی که دیروز در تهران راه افتاد را البته از منظر مسائل اقتصادی و معیشتی نیز می شود تحلیل کرد. کرونا ضربه سنگینی به کسب و کار ها زده و خیلی ها را در عسر و حرج قرار داده، مخصوصا قشر ضعیف را که در روز های عادی نیز آسیب پذیر بودند چه رسد به این روز های کرونایی که حال اقتصاد دنیا هم بد است. دولت تا امروز برای برطرف دغدغه های معیشتی مردم گام های موثری برنداشته و مردم تاثیر سیاست های ابلاغی را در زندگی و کسب و کار خود ندیده اند، پس خسته و بلاتکلیف و نگران شده اند و به گمان این که کرونا فروکش کرده زندگی عادی را از سر گرفته اند. همه این مسائل را که یک کاسه کنیم و کنار هم بچینیم رفتار دیروز مردم تهران قابل درک می شود، ولی این درک هیچ کمکی به مهار کرونا نمی کند بلکه کرونا را جهنده تر از قبل می کند و بار دیگر همین مردم را که سختی قرنطینه و کسادی کسب و کار را مدتی به جان خریده اند، گرفتار می کند. اگر پیش بینی ها درست باشد و شکستن قرنطینه ها موج دوم کرونا را شکل دهد آیا برای ما عقبگرد و تکرار همه مصائبی که تا به حال داشته ایم، نخواهد بود؟

محمد رازقی، رئیس مرکز کنترل ترافیک پلیس راهور تهران

روز گذشته، اولین روز در سال جدید بود که شاهد ترافیک نسبتا سنگین در بعضی معابر پایتخت بودیم و به ترتیب، محور های جنوب به شمال نواب، جنوب به شمال امام علی (ع)، شرق به غرب بابایی، غرب به شرق همت و غرب به شرق حکیم حجم بیشتری از ترافیک صبحگاهی را در ساعت های ابتدایی بامداد دیروز داشتند و جهت برگشت همین محور ها نیز در ساعت های بعد از ظهر شاهد سنگین ترین ترافیک بودند. باید توجه داشت که دیروز نخستین روز کاری رسمی سال 99 محسوب می شد و با توجه به این که ما تعطیلات دو هفته ای را پشت سر گذاشتیم، ترافیک دیروز پایتخت در بیشتر معابر آن مقداری پرحجم تر از روز های تعطیل بود. با این حال، این ترافیک فاصله معناداری با اولین روز کاری سال های گذشته داشت و دیروز، حجم خودرو های موجود در معابر پایتخت حدود یک سوم این میزان در اولین روز های کاری سال های 97 و 98 به نظر می رسید. درباره ترافیک دیروز پایتخت همچنین می توان گفت، چون روز گذشته، اولین روز کاری بود و احتمالا بسکمک از مردم کار های عقب افتاده ای داشتند و منتظر بودند که با انتها تعطیلات به انجام آن بپردازند، شرایط ترافیکی حتی نسبت به آخرین روز های سال 98 نیز سنگین تر بود و انتظار می رود که این حجم ترافیک در روز های آینده مقدار زیادی فروکش کند.

مسعود مردانی، متخصص بیماری های عفونی

وقتی تردد مردم در سطح شهر به روال عادی خود بازمی شود و بسکمک از شهفرایندان فراموش می کنند هنوز شرایط شیوع ویروس کرونا بسیار جدی است و همه باید در خانه بمانند، باید انتظار داشته باشیم که در آینده نزدیک شرایط همه گیری این بیماری در کشور بسیار شدیدتر شود، یعنی تداوم این بی توجهی باعث می شود همه بیمارستان ها از بیماران کرونایی به طور کامل پر شود و تخت های ICU و CCU که رئیس جمهور گفت هنوز بعضی از آن ها خالی مانده اند، به طور کامل پر می شود و حتی شاید مجبور به واردات تخت های مراقبت های ویژه شویم؛ بنابراین مردم باید موضوع فاصله گذاری اجتماعی را با شدت خیلی بیشتری رعایت کنند و دولت نیز باید در جهت حمایت از شهفرایندانی که برای امرار معاش ناچار به خروج از منزل هستند، بیشتر تلاش کند تا آن ها نیز از خانه های خود خارج نشوند. اگر این اتفاق نیفتد، حتما سرعت انتقال ویروس کرونا در میان افراد مختلف افزایش می یابد و طبیعتا هم شاهد مرگ ومیر هموطنان بیشتری در اثر ابتلا به این بیماری خواهیم بود و هم دوران همه گیری کرونا و مسائل ناشی از آن طولانی تر می شود.

در واقع، اهمال در اجرای طرح فاصله گذاری اجتماعی از سوی مردم یا مسؤولان، آسیب های جبران ناپذیری را در حوزه های سلامت و اقتصاد به کشور وارد خواهد کرد.

پویا علاء الدینی، استاد دانشگاه تهران

این روز ها با وجود ویروس کرونا و بسته شدن بسکمک از کسب وکارها شاهد معضل کرکره های نیمه باز بعضی مشاغل مانند قهوه خانه ها و آرایشگاه ها هستیم.

باز بودن کسب وکار هایی که نباید فعالیت کنند قانون شکنی است و به چند دلیل انجام می شود. یکی از دلایل این است که مردم به تصمیم محدودیت ها بی اعتماد هستند. دلیل دیگر این است که جامعه ایرانی، به این محدودیت و حتی ویروس کرونا، عادت کرده است. به خاطر مسائل اقتصادی که ویروس کرونا به وجود آورده، طبیعی است که مردم، قانون شکنی کنند و تصمیم به برگشت به محل کار بگیرند. بسته های حمایتی دولت هم برای آن ها مبهم است و شاید در مواقعی، حتی برای آن ها مفید نباشد. بسته حمایتی دو میلیون تومانی، چطور می تواند برای کسب وکاری که سه کارگر دارد، مناسب باشد؟ به همه این ها باید نبود نظارت دولت بر اعمال محدودیت ها را هم افزود. تصمیمات دولتی در قالب کلان انجام می شود و طبیعی است دولت نمی تواند به کسب وکار های خردی که در یک محله کار می کنند، نظارت داشته باشد. اجرایی شدن طرح محدودیت ها و حتی شناسایی کسب وکار هایی که نیاز به بسته حمایتی دارند، باید به نهاد هایی که در سطح محلات خدمت می کنند، سپرده شود.

مینو محرز، عضو ستاد پیشگیری و مدیریت بیماری کرونا

این ذهنیت اشتباه است که بعضی تصور می کنند بعد از تعطیلات نوروزی، باید فعالیت های اجتماعی خود را از سر بگیرند. ما در وزارت بهداشت و ستاد پیشگیری و مدیریت بیماری کرونا، درخواست ادامه طرح فاصله گذاری اجتماعی حداقل تا دو هفته دیگر را داده ایم؛ پس مردم باید بدانند مسائل ابتلا به ویروس همچنان وجود دارد. دیروز، اما شاهد حضور مردم در بیمارستان ها و مراکز درمانی بودم. کسانی که از سفر های نوروزی بازگشته اند و فکر می کنند علائم ابتلا به ویروس را دارند. حال این که تجمع در جامعه و حضور در مراکز درمانی، خطر ابتلا به ویروس را بیشتر می کند. اگر حضور مردم در جامعه ادامه داشته باشد، وزارت بهداشت، تصمیم به تمدید فاصله گذاری اجتماعی می گیرد و این افزایش مسائل اقتصادی و حتی بیشتر ماندن در خانه ها را به همراه خواهد شد. در همه جای دنیا، طرح فاصله گذاری، یکی از طرح های پیروز مبارزه با ویروس کرونا، شناخته شده و پیروز عمل کرده است. برای این که این طرح، در ایران هم با پیروزیت اجرایی شود، نیاز به حمایت مردم است. بسکمک از کسب وکار ها با وجود ممنوعیت، قانون شکنی می کنند و متاسفانه مردم هم با آن ها همراه می شوند. این نشان می دهد ویروس کرونا، جدی گرفته نشده است.

امرا... امینی، کارشناس اقتصادی

ماجرای بحران ویروس کرونا و بحران مسائل اقتصادی مردم، یک موضوع دو جانبه است که مردم و دولت هستند. بله مردم می توانند در خانه بمانند، اما این در خانه ماندن هزینه هایی دارد که قرار است از کجا تامین شود؟ یا باید کسب و کار ها فعال باشد یا این که از سمت دولت کمک های قابل توجهی به مردم صورت بگیرد. پس طبیعی است وقتی مردم این کمک ها را احساس نکنند، برای تامین معاش شان تلاش می کنند و دوباره تراکم جمعیت در شهر شکل می گیرد. به نظر من می شود دولت اعلام کند اقتصادیات ماه های اسفند و فروردین و اردیبهشت را می بخشیم، هزینه آب و برق و گاز را کم می کنیم، وام های بلا عوض پرداخت می کنیم، چکی را برگشت نمی زنیم یا این که با چک های برگشتی مثل گذشته برخورد نمی کنیم. خب معلوم است که اگر این اتفاق ها نیفتد، مغازه دار هر ریسکی را می پذیرد و مغازه اش را باز می کند تا بتواند هزینه هایش را جبران کند. این طور که به نظر می رسد، مسؤولان در تصمیم گیری ضعیف عمل می کنند و هنوز به یک اراده قطعی نرسیده اند و در یک سرگردانی به سر می برند؛ گاهی تصمیماتی جدی اعلام می کنند و دوباره از آن کوتاه می آیند. برای مثال نمی گوییم همه سیستم بانکی کشور تعطیل باشد، اما کار مسئله ای نیست اگر تصمیمی اتخاذ شود که در این شرایط اضطراری، چکی که این روز ها آمد و پاس نشد، برگشتی زده نشود تا بعدا و در شرایطی آرام، تکلیفش روشن شود؛ خب بالاخره باید فضای کسب و کاری وجود داشته باشد که فرد بتواند چکش را پاس کند.

مریم افضلی، روان شناس

همه خسته ایم، این حجم از بلاتکلیفی و روشن نبودن انتها این روز ها همه مان را خسته کرده است. اما چه کاری از دستمان برمی آید؟ به نظر می رسد آنقدر عادت کرده ایم که در کنار خانواده نباشیم و وقت مان را به کار و تفریح در بیرون از خانه بگذرانیم، اصلا یادمان رفته است حالا چطور می توانیم با هم وقت بگذرانیم. اگر این روز های خسته کننده و نگران و بلاتکلیف کلافه مان کرده است، می توانیم طور دیگری به ماجرا نگاه کنیم. مثلا بیاییم و در این روز ها از حداقل امکاناتی که هر خانواده در خانه خودش دارد به خوبی استفاده کنیم و اجازه ندهیم تاثیر بد این روزها، وارد جریان زندگی مان شود. در واقع بهترین کار این است که از همین روز های بد، لحظه های خوب بسازیم. در ظاهر شعاری به نظر می رسد، اما واقعا چاره دیگری به جز این داریم؟ بیایید و بپذیریم که به هر حال این بحرانی است که پیش آمده و کاری به جز محافظت از خانواده کوچک خودمان ساخته نیست؛ اما حداقل که می توانیم این بحران را به فرصت تبدیل کنیم؛ نمی توانیم؟ پیشنهاد می کنم که کتابخوان ها، کتاب انسان در جست و جوی معنا را بخوانند و ببینند که نویسنده چطور آن شرایط سختی را که در زندان نازی ها گیر افتاده است، به فرصت تبدیل کرد و به زندگی اش معنای جدیدی داد. شرایطی که در حال حاضر در آن قرار گرفته ایم، دست ما نیست. یک موقعی ما اختیاراتی داریم و می توانیم کاری انجام بدهیم، اما حالا که دست و پایمان بسته است، بهتر است به حرف جلال آل احمد گوش کنیم که می گوید پایمان را در امکاناتی که داریم بگذاریم و نگاهمان را به آینده بدوزیم.

شریف مطوف، کارشناس مدیریت بحران

تعطیلات نوروزی یک دوره طلایی 15 تا 20 روزه بود که دولت می توانست با اجرای جدی تر طرح فاصله گذاری اجتماعی جلوی تردد غیرضروری مردم در خیابان ها را بگیرد، اما نه فقط این اتفاق نیفتاد، بلکه امروز شاهد آن هستیم که دولت با وجود توصیه به ماندن مردم در خانه، برای بازگشایی بعضی مشاغل اطلاعیه صادر می کند. این مساله باعث بلاتکلیفی شهفرایندان و خروج آن ها از شهر شده و شرایط ترافیک دیروز شهر تهران نیز ناشی از همین بلاتکلیفی مردم است. این در حالی است که در شرایط بحرانی شیوع کرونا در سطح دنیا، در بیشتر کشور های توسعه یافته شرایط قرنطینه سراسری برقرار شده و برای حضور غیرضروری مردم در سطح شهر جریمه های سنگینی وضع شده است. اما در ایران طرح فاصله گذاری اجتماعی با شدت مورد نیاز اجرا نمی شود و برای قطع زنجیره این ویروس لازم است که برخورد های قهری با شهفرایندان خاطی در این طرح تشدید شود. اما بعضی تصمیمات مسؤولان اجرایی نشان می دهد که آن ها هنوز لزوم انجام این برخورد های قهری را جدی نگرفته اند. چرا که می بینیم وقتی ما هنوز در پیک همه گیری ویروس کرونا قرار داریم، بعضی ادارات و مراکز تولیدی بازگشایی می شوند. این بازگشایی در شرایط کنونی هیچ محلی از توجیه ندارد و قطعا این اتفاق می تواند به شیوع هرچه بیشتر این بیماری کمک کند. نکته دیگر آن است که اطلاعیه دولت درباره بازگشایی همه واحد های تولیدی در عین جلوگیری از فعالیت بیشتر واحد های توزیعی و تجاری نشان دهنده فقدان وجود تفکر سیستمی در تصمیم گیری مقامات دولتی است. این ابهام بزرگ اطلاعیه اخیر همچنین نشان می دهد که صادرکنندگان آن، هیچ اطلاعی از لزوم فعالیت همه بخش های زنجیره تولید در کنار یکدیگر نداشته اند و اصلا این زنجیره را به درستی نمی شناسند؛ چراکه وقتی یک کالا قرار نیست در آینده نزدیک توزیع شود، اساسا چرا باید این کالا تولید شود؟

کیوان ساکت، نوازنده و آهنگساز: مهمان ناخوانده آمده است؛ مهمانی که دوستش نداریم؛ یک ویروس جهنمی نفرینی که آسایش و آرامش همه مان را گرفته است، سلامتمان را به خطر انداخته و نگرانی از ابتلا به آن حالمان را ناخوش کرده است. همه دنیا در حال تلاش برای شکست این ویروس هستند و همه می دانند تنها راه شکست آن دور بودن و گسستن راه های ارتباطی است. تنها راه شکست آن ماندن در خانه و تنها گذاشتش است. همه دلمان برای روز هایی که می خواهیم کنار دیگران باشیم تنگ شده است، دلمان برای دوستانمان تنگ شده است، اما برای دوباره دیدن و داشتن آن ها باید در خانه بمانیم. من از همه مردم خواهش می کنم این ایام را صبوری پیشه کنند و در خانه بمانند. مطالعه کنند. کار های هنری ای را که دوست دارند، انجام دهند و ورزش کنند. همه ما حتما علایقی داریم که در زندگی شلوغ قبل از کرونا وقتی برای پرداختن به آن ها نداشتیم، اما حالا که باید برای حفظ سلامت خود و دیگران در خانه بمانیم، می توانیم به آغوش هنر پناه ببریم.

داریوش ارجمند، بازیگر

کرونا حالا حالا ها مهمان ماست و باید مدام برای نبرد آماده تر شویم. کاری که همه دنیا در حال انجام آن هستند. کوچه و خیابان هایشان، اداره ها و مدارس و دانشگاه ها را تعطیل کرده اند، همه کسب و کار های غیرضروری را تعطیل کرده اند و سعی می کنند در این مبارزه پا به پای هم پیش بفرایند. ما هم همین کار ها را انجام داده ایم، اما دیروز که برای کاری ضروری از خانه بیرون آمدم وحشت کردم و از خودم پرسیدم این همه آدم بیرون چه می کنند؟ یعنی همه کار ضروری دارند؟ این همه خودرو در شرایطی که همه مان را خطری بزرگ تهدید می کند در خیابان ها چه می خواهند؟ همشهری های عزیز من، تهرانی ها، مردمان ایران عزیز، من نوکر شما هستم بیرون نیایید، بمانید توی خانه، واقعا با چه کسی لجبازی می کنید؟

کریم انصاری فرد، ملی پوش فوتبال

وظیفه داریم در خانه بمانیم. عده ای گمان می کنند با انتها تعطیلات، فرایند عادی زندگی را باید آغاز کنند؛ اما حقیقت این است که خطر هنوز برطرف نشده و زندگی همه ما را نشانه رفته است. ما باید در کنار هم باشیم و به هم فکر کنیم تا بتوانیم از این پیچ خطرناک عبور کنیم. درخواست من از همه مردم عزیز ایران فقط یک چیز است: لطفا در خانه بمانید تا کرونا مهار شود.

علیرضا بیرانوند، سنگربان تیم ملی

از شنبه بعضی از هموطنانم گمان کردند کرونا به طور کامل از بین رفته است. به همین دلیل روال عادل زندگی را از سر گرفته اند. البته بعضی هموطنان هم مجبور هستند بیرون بزنند، چون پولی در بساط ندارند. اما من خواهش می کنم مراقب باشید. آن ها که می توانند در خانه بمانند، حتما این کار را بکنند. ما برای مهار این ویروس مرموز باید در کنار هم باشیم و حتما کنار هم می مانیم.

علیرضا استکی، سرمربی تیم ملی بوکس

ما بوکسور ها در مبارزه های بسکمک شرکت کرده ایم و خوب می دانیم اگر حریفی را در هر زمان از مسابقه دست کم بگیریم، قطعا مقابل آن شکست خواهیم خورد. ویروس کرونا حالا حریف سخت ماست. در تعطیلات نوروز، مردم همکاری خوبی با مسؤولان کردند و همه در خانه ماندند تا اولا زنجیره انتقال قطع شود و دوما آمار مبتلایان و مرگ و میر پایین بیاید. حالا با آغاز دوباره تحرک مردم، بیم آن می رود که بعضی ها فکر کنند کرونا به صورت کامل مهار شده و این تفکر، آغاز شکست مقابل ویروسی است که با کسی شوخی ندارد. لطفا مراقب باشید.

مهدی رحمتی، دروازه بان

این روز ها اولین منبع اطلاعاتی شبکه های اجتماعی است و وقتی خبر های مختلف درباره شلوغ شدن خیابان ها را خواندم کمی نگران شدم. از شنبه کوچه ها و خیابان ها شلوغ شده و این نگران کننده است، چون اگر ارتباط افرادی که شاید ناخواسته و ندانسته ناقل باشند، با افراد سالم جامعه، می تواند آمار آسیب های کرونا را در کشورمان به شکلی جدی بالا ببرد. من از مردم می خواهم مراقبت کنند، چون کرونا هنوز زنده است و دارد قربانی می گیرد.

منبع: جام جم