تعادل بازار مسکن با ساخت 15 میلیون خانه - وبلاگ داستان نویسی

جهت دریافت خدمات پتینه کاری سقف با گروه ساختمانی آبان در ارتباط باشید. هر گونه خدمات رنگ آمیزی با تکنیک های مدرن پتینه کاری را به ما بسپارید.

به گزارش خبرنگاران ، در همه کشورهای دنیا صنعت ساختمان به دلیل گستردگی و اشتغالزایی بالای آن از اهمیت خاصی برخوردار است. ایران هم از جمله کشورهایی است که صنعت ساختمان آن در مقایسه با دیگر صنایع صندلی خاصی دارد که این موضوع با مداقه در حجم و اندازه پروژه ها و اعتبار آن قابل حصول است. ایران اگرچه به لحاظ تاریخی و وجود بناهای ماندگار در نقاط مختلف کشور در حوزه معماری ید طولایی دارد اما باید دید صندلی ایران در بخش ساخت و ساز با توجه به تکنولوژی های روز دنیا کجاست. بخش ساختمان و مسکن از نظر توانمندی و نیروهای فنی متخصص در وضع خوبی است طوری که هم اکنون ایران در سدسازی و مسکن که از بخش های تخصصی ساختمان و عمران است در رده سوم دنیا قرار گرفته است.

احتیاج 4، 2 میلیونی مسکن

توسعه مسکن و اجرای طرح ملی مسکن مهر در چند سال اخیر نشان از ظرفیت بسیار بالای این بخش دارد چرا که در مدت زمان کوتاهی متخصصان این صنعت توانستند نزدیک 2 میلیون واحد مسکونی را به جریان انداخته و در دست اجرا داشته باشند.

بعضی از این واحدهای مسکونی تحویل شده و بعضی نیز در حال تحویل هستند که بنا به اظهارنظر مقامات وزارت راه و شهرسازی قرار است تا انتها دولت دهم همه واحدها تحویل شود. حال اگرچه این طرح توانست به همگان ثابت کند توانمندی ساخت و ساز در ایران بسیار بالاست اما این پرسش پیش می آید که چرا وضع ساختمان ها در کشور از نظر انباشت تقاضا و عمر مفید

مطلوب نیست؟

بنابر آمار رسمی وزارت مسکن و شهرسازی وقت در سال 1386، تعداد خانه های موجود در کشور حدود 16 میلیون واحد و در مقابل تعداد خانوارهای کشور 5، 17 میلیون خانوار بود. این آمار در آن موقع نشان می داد کشور احتیاجمند 5، 1 میلیون واحد مسکونی است. البته در این آمار به واحدهای مسکونی ای که قابل سکونت نبوده یا در بافت های فرسوده قرار گرفته است یا اینکه عمر مفیدشان چقدر است، اشاره نشده است. به دنبال آن آمار، ثبت سالانه حدود 860 هزار ازدواج نیز اعلام شد.

جمع این تعداد ازدواج با کمبود 5، 1 میلیون واحد مسکونی بر اساس تعداد خانوارهای موجود در سال 1386 نشان داد کشور نزدیک به 2 میلیون و 400 هزار واحد مسکونی کم دارد. علاوه بر این خانوارهایی بوده و هستند که احتیاج دارند واحدهای مسکونی کوچک خود را تبدیل به احسن نموده یا خانه های فرسوده را نوسازی نمایند. بنابر این آمارها و اطلاعات، چنانچه تا 10 سال آینده سالانه 5، 1 میلیون واحد مسکونی فراوری شود، می توان 15 میلیون واحد مسکونی به مجموعه واحدهای مسکونی کشور اضافه نمود و تازه در آن موقع به نقطه تعادل دست پیدا می کنیم. در این میان جز مسکن مهر، پروانه های صادره ساخت عادی مسکن هم در این سال ها حکایت از ساخت حدود 400 هزار واحد مسکونی در سال دارد.

سهم 40 درصدی از سبد مصرفی

مسکن در مقایسه با دیگر کالاها از اولویت خاصی برخوردار است طوری که در موقعیت کنونی مالی، بخش مسکن بیش از 35 تا 40 درصد هزینه سبد مصرفی خانوار را تشکیل می دهد. در این شرایط فردی را پیدا نمی کنید که بدون سرپناه زندگی کند، به همین دلیل در اصل 31 قانون اساسی به این موضوع پرداخته و تاکید شده که دولت موظف است برای افراد جامعه سرپناه مناسب تدارک ببیند. البته ایرانی ها از قدیم مسکن را کالایی سرمایه ای می دانند به همین دلیل ساختمان ملکی، رایج بوده و مردم مایلند از خود خانه مستقل داشته باشند.

البته این وظیفه دولت بوده و مکلف است بر اساس مصوبه مجلس در سال 1387 و قانون حمایت و ساماندهی مسکن، زمین هایی که در اختیار وزارت راه و شهرسازی و دولت است را در اختیار سازنده ها قرار دهد تا به صورت مسکن های استیجاری از آن استفاده شود که بخشی از آن هم در قالب مسکن مهر انجام شد.

حال چنانچه مردم به این نتیجه برسند که داشتن مسکن استیجاری حتی به صورت موقت بویژه برای جوانان در آستانه ازدواج با این هدف که ازدواج آنها به تاخیر نیفتد، موثر است و او می تواند حداقل برای 5 سال از این خانه استفاده نموده و در این مدت پس انداز مناسبی برای خرید فراهم کند و در ادامه به جای پرداخت اجاره بها با دریافت تسهیلات، مسکن ملکی مورد احتیاج خود را بخرد و اقساط آن را پرداخت کند به طور قطع از اصرار برای خرید مسکن ملکی صرف نظر می نمایند.

سهم 95 درصدی بخش خصوصی

هم اکنون سهم بخش خصوصی از صنعت ساختمان حدود 95 درصد است و بنابر آمارهای موجود، میزان سرمایه گذاری اجرا شده توسط این بخش در حوزه مسکن تا سال 1390 بالغ بر 50 میلیارد دلار بوده است.

بخش ساختمان و مسکن ایران از نظر دانش فنی چیزی از دنیا کم ندارد اما با توجه به تقاضای بالای این بخش احتیاج است فعالان این صنعت به دنبال روش های جدید ساخت و ساز بروند، چه اگر قرار بود ساختمان سازی با روش های سنتی در ایران ادامه پیدا کند، سرعت عمل خوبی نداشت و نمی توانست هزینه ها را کنترل کند اما با انباشت تقاضای مسکن در کشور جا دارد روی تکنولوژی های ساخت نیز فکر شود تا بتوان از نظر سرعت عمل، کیفیت ساخت، مدیریت هزینه و سرمایه آن را کنترل کرد. از زمان شروع طرح مسکن مهر که زمینه ای برای ورود انبوه سازان فراهم شد، انبوه سازان به دنبال تکنولوژی های جدید و روش های نوین ساخت برای انبوه سازی و صنعتی سازی رفتند.

صنعتی سازی را می توان به 2 بخش؛ یکی سازه ای قبل از سفتکاری و دیگری نازک کاری تقسیم کرد. در بخش سازه ای فعالان این حوزه توانسته اند تا حدود 50 درصد آن را به صورت صنعتی در کشور پیاده نموده و ساخت و سازها را انجام دهند.

در نازک کاری هم کوشش هایی اجرا شده اما راه درازی پیش رو است چرا که در صنعتی سازی باید همه بخش ها به صورت صنعتی جلو برود تا در زمان صرفه جویی شود. هم اکنون به طور مستقیم 120 قلم کالابه مسکن وابسته هستند که اشتغال مستقیم را به وجود می آورند اما این تعداد قلم کالابه طور غیرمستقیم نیز به اشتغالزایی افراد متخصص و کارهای جانبی دیگر یاری می نماید.

به عنوان نمونه یک میخ که در ساختمان مورد استفاده قرار می گیرد برای ساخت آن یک چرخه فراوریی و کاری احتیاج است. کاربرد دیگر لوازم و مصالح مانند شیشه، سرامیک، فولاد، سیمان و... هم به تناسب اهمیت شان، اشتغالزایی خود را دارند. قابل بیان است کشورهایی که در بخش مسکن پیروز هستند هم از نظر اشتغالزایی و هم از نظر فراوری مصالح وابسته به ساختمان، اقتصاد شکوفایی دارند. نباید از نظر دور داشت کسانی که در بخش مسکن و برای تدارکات مسکن و فراوری مصالح فعالیت می نمایند در رده های بالای مالی قرار دارند بنابراین متخصصان و کسانی که وظیفه فراوری مسکن را برعهده دارند، مسوولیت شان سنگین است.

عمر مفید 120 ساله

جدای از مقوله ساخت و ساز و بهره گیری از تکنولوژی های روز، توجه به عمر مفید ساختمان ها نیز بسیار مهم است. در این میان هر کشوری برای ساختمان های خود عمر مفیدی را تعریف نموده یا اجبارا به آن رسیده است. بنابر عرف ساختمان سازی، عمر مفید یک ساختمان باید بیش از 120 سال باشد اما متاسفانه ساختمان هایی که اکنون تخریب می شوند تا نوسازی شوند، عمری کمتر از 30 تا 50 سال دارند. چنانچه به گذشته نه چندان دور برگردیم تا قبل از سال 1380 هرکسی به خود اجازه می داد اقدام به ساخت مسکن کند.

بخشی از این موضوع به شهرداری ها و وزارت راه و شهرسازی و بخش دیگری هم به مردم و سازندگان برمی شود. در بخش اول چنانچه طرح تفصیلی وجود داشت (این طرح در امسال مجوز اجرا گرفت) بدینگونه که تراکم در نقاط مختلف شهری چند درصد است و ساختمان ها چه کاربردی می توانند داشته باشند، دیگر به هیچ روی به هر مالکی اجازه داده نمی شد چنانچه ساختمان 3 طبقه ای را در نقطه ای ساخته، آن را برای ساخت تعداد واحدهای مسکونی بیشتر یا تغییر کاربری تخریب کند.

از سوی دیگر در تکنولوژی های ساخت و ساز هم دقت نشد؛ اینکه پروانه ساخت برای چه کسی صادر می شود و آیا سازنده، متخصص است یا فرد عادی؟ دیگر اینکه آیا او را ملزم به استفاده از مهندسان و متخصصان این حرفه که تایید صلاحیت شده اند تا تضمین نماینده عمر بنا باشند، نموده ایم؟ متاسفانه هیچ یک از موارد یادشده مورد توجه و اجرا قرار نگرفت و همگان به همان نظارت جزئی سازمان نظام مهندسی و نقشه هایی که به تایید شهرداری می رسد بسنده کردند؛ اقدامی که موجب شد تا به امروز نتوان دوام ساختمان ها را به حد قابل قبول 80 تا 100 سال رساند.

منبع: روزنامه وطن امروز

خبرنگاران : انتشار مطالب خبری و تحلیلی رسانه های داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای بازنشر می شود.